Polska- Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, 29 grudnia 2004 r, II Akz 508/04

Decyzja sądu w przedmiocie prawnej dopuszczalności wydania osoby ściganej uwzględniać musi inne zobowiązania Polski, wynikające z prawa wewnętrznego, międzynarodowego i europejskiego. Art. 33 ust. 1 Konwencji Genewskiej, dotyczący instytucji deportacji i wydalenia, ma zastosowanie także do instytucji ekstradycji. Stanowi o zakazie wydalania cudzoziemca, który posiada status uchodźcy, bez pozbawienia go tego statusu.

Przyznanie mocy obowiązującej decyzjom nadającym status uchodźcy podejmowanym przez organy państw obcych jest uzasadnione, bo opierają się one o dokładnie te same warunki nadania statusu – określone w Konwencji Genewskiej. Jest to uprawnione tym bardziej, gdy chodzi o decyzje organów państw należących, jak Polska, do Unii Europejskiej.

W związku z przyznanym mu statusem cudzoziemiec otrzymał od organu Francji dokument podróży, który przyznaje prawo wjazdu do wszystkich krajów z wyjątkiem Federacji Rosyjskiej i  gwarantował powrót do Francji w okresie jego ważności. Cudzoziemiec był zatem uprawniony do swobodnego korzystania z tak przyznanego mu przywileju, bez obawy, że spotka go sankcja w postaci wydalenia do Rosji. Zatem wydanie cudzoziemca Rosji, gdy udaje się do innego państwa członkowskiego świadczyłoby o fikcji w zakresie efektywności prawa UE (effet utile).