ECRE is currently working on redeveloping the website. Visitors can still access the database and search for asylum-related judgments up until 2021.
You are here
Home ›Polska - Rada do Spraw Uchodźców, 23 sierpnia 2012, RdU-82/8/S/10
European Union Law > EN - Asylum Procedures Directive, Council Directive 2005/85/EC of 1 December 2005 > Art 25
European Union Law > EN - Asylum Procedures Directive, Council Directive 2005/85/EC of 1 December 2005 > Art 32
European Union Law > EN - Qualification Directive, Directive 2004/83/EC of 29 April 2004 > Art 2 > Art 2 (e)
European Union Law > EN - Qualification Directive, Directive 2004/83/EC of 29 April 2004 > Art 2
European Union Law > EN - Qualification Directive, Directive 2004/83/EC of 29 April 2004 > Art 6 > Art 6 (c)
European Union Law > EN - Qualification Directive, Directive 2004/83/EC of 29 April 2004 > Art 6
European Union Law > EN - Qualification Directive, Directive 2004/83/EC of 29 April 2004 > Art 8 > Art 8.1
European Union Law > EN - Qualification Directive, Directive 2004/83/EC of 29 April 2004 > Art 8 > Art 8.2
European Union Law > EN - Qualification Directive, Directive 2004/83/EC of 29 April 2004 > Art 10
European Union Law > EN - Qualification Directive, Directive 2004/83/EC of 29 April 2004 > Art 10 > Art 10.1 (d)
European Union Law > EN - Qualification Directive, Directive 2004/83/EC of 29 April 2004 > Art 15 > Art 15 (b)
European Union Law > EN - Qualification Directive, Directive 2004/83/EC of 29 April 2004 > Art 15
Poland - Ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Act on granting protection to foreigners in the territory of the Republic of Poland) - Art 14 § 1(5)
Poland - Ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Act on granting protection to foreigners in the territory of the Republic of Poland) - Art 15
Poland - Ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Act on granting protection to foreigners in the territory of the Republic of Poland) - Art 16
Poland - Ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Act on granting protection to foreigners in the territory of the Republic of Poland) - Art 18
Poland - Ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Act on granting protection to foreigners in the territory of the Republic of Poland) - Art 40
Samotna kobieta z dwójką nieślubnych dzieci, ze związków niezaakceptowanych przez rodzinę (wyznającą islam), może być narażona w kraju pochodzenia na nieludzkie lub poniżające traktowanie ze strony członków jej rodziny.
Określoną grupę społeczną w rozumieniu Konwencji Genewskiej dotyczącej statusu uchodźców stanowi grupa samotnych matek nieślubnych dzieci, żyjących w rodzinach i społeczeństwach muzułmańskich.
W 2011 r. cudzoziemka złożyła czwarty wniosek o nadanie jej statusu uchodźcy w Polsce. Wskazała w nim, iż posiada dwójkę małoletnich dzieci niepochodzących z małżeństwa. Pierwsze dziecko zostało poczęte jeszcze podczas pobytu w Federacji Rosyjskiej na skutek nieformalnej relacji łączącej cudzoziemkę z mężczyzną narodowości arabskiej. Ojciec dziecka porzucił ciężarną matkę. Członkowie rodziny cudzoziemki bili ją i zmuszali do ślubu z innym mężczyzną. Kobieta uciekła do Polski. Drugie dziecko również narodziło się z nieformalnego związku z innym cudzoziemcem. Ojciec drugiego dziecka również porzucił cudzoziemkę. Członkowie rodziny cudzoziemki będący radykalnymi wyznawcami islamu grozili jej – jako samotnej matce dwójki nieślubnych dzieci - śmiercią.
W marcu 2012 r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców umorzył postępowanie w sprawie wobec stwierdzenia, że wniosek jest niedopuszczalny (jako kolejny wniosek oparty na tych samych podstawach). Cudzoziemka wniosła odwołanie do Rady do Spraw Uchodźców.
Rada do Spraw Uchodźców uznała, iż cudzoziemka – jako samotna matka dwójki nieślubnych dzieci - spełnia przesłanki do udzielenia jej ochrony uzupełniającej w Polsce, gdyż w kraju pochodzenia narażona jest na poniżające lub nieludzkie traktowanie ze strony członków jej rodziny.
Ocena, czy traktowanie nosi znamiona „nieludzkiego lub poniżającego” zależy od czasu trwania (traktowania), skutków dla stanu psychofizycznego ofiary, jej płci, wieku i stanu zdrowia.
W rodzinie cudzoziemki zdarzały się przypadki oddawania do adopcji dziecka zaraz po urodzenia ze względu na obawę przed reakcję rodziny. Wnioskodawczyni w czasie pozamałżeńskiej ciąży została wykluczona przez rodzinę, pozbawiona miejsca zamieszkania, członkowie rodziny grozili jej śmiercią. Cudzoziemka musiała się ukrywać. Czyny, jakich mogliby się dopuścić członkowie rodziny wnioskodawczyni wobec niej po jej powrocie do kraju pochodzenia są tak poważne, iż można je traktować w kategoriach nieludzkiego traktowania.
Cudzoziemka nie spełnia przesłanek do nadania jej statusu uchodźcy, chociaż przynależy do „określonej grupy społecznej” w rozumieniu Konwencji Genewskiej dotyczącej statusu uchodźców tj. do grupy samotnych matek nieślubnych dzieci, żyjących w rodzinach i społeczeństwach muzułmańskich. Powyższa grupa społeczna nie jest jednak prześladowana przez władze kraju pochodzenia Wnioskodawczyni. Państwo otacza takie kobiety ograniczoną ochroną, jakkolwiek nie respektuje wszystkich ich praw. Nie jest to jednak działanie intencjonalne, lecz wiążące się ze słabością aparatu wymiaru sprawiedliwości w danym państwie i barierami kulturowymi.
W przypadku cudzoziemki nie można uwzględnić koncepcji alternatywy ucieczki wewnętrznej, gdyż jest ona limitowana względami osobistymi. Wnioskodawczyni jest osobą niepracującą, wychowującą dzieci. Faktycznie jest uzależniona od pomocy socjalnej. W warunkach Federacji Rosyjskiej oznacza to, że będzie musiała zamieszkać w dotychczasowym miejscu zameldowania w kraju pochodzenia, gdyż tylko tam będzie miała dostęp do wsparcia socjalnego. Raczej nie byłoby to możliwe w innej części Federacji Rosyjskiej, ze względu na brak meldunku.
Uchylenie decyzji organu I instancji w całości, odmowa nadania statusu uchodźcy, udzielenie ochrony uzupełniającej.
Cudzoziemka uzyskała ochronę uzupełniającą dopiero w czwartym postępowaniu o nadanie jej status uchodźcy (postępowania łącznie trwały ponad 3 lata), mimo iż od początku opierała swój wniosek na okolicznościach związanych z posiadaniem nieślubnych dzieci. Wskazuje to na brak ugruntowania poglądów wyrażonych w opisanej decyzji w decyzjach organów administracji i orzecznictwie sądów w Polsce.