Polska- Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, 4 czerwca 2002, V SA 2817/01

Sąd uchylił w całości decyzję Rady ds. Uchodźców.

Sąd uznał, że sam fakt, że cudzoziemiec nie bierze udziału w walkach nie oznacza, że nie jest Czeczenem. Nawet zresztą, gdyby nie był związany kulturowo, rodzinnie i religijnie ze swoją ojczyzną, to nie wyklucza to prześladowań o charakterze religijnym lub narodowościowym, jeśli władze państwowe dopuszczają się aktów prześladowania właśnie z tych przyczyn. Stwierdzenie to jest także aktualne gdyby władze państwowe pozostawały nawet w błędnym przekonaniu co do religii lub narodowości skarżącego. Dla oceny wniosku o nadanie statusu uchodźcy istotne znaczenie ma stwierdzenie, że akty prześladowania były spowodowane przyczynami wskazanymi w Konwencji Genewskiej, a nie czy i w jakim stopniu ofiara prześladowania może być identyfikowana z tymi powodami.

Po drugie, stwierdzenie, że Czeczenom, którzy nie angażowali się w walki zbrojne nie grozi prześladowanie ze strony władz rosyjskich nie znajduje dostatecznego uzasadnienia w zebranym materiale dowodowym. Sąd podkreślił też, że obawa przed prześladowaniem w rozumieniu art. 1 ust. A pkt 2 Konwencji Genewskiej nie musi oznaczać, że prześladowanie jest pewne lub nawet prawdopodobne. Ustalenie statusu uchodźcy jest uzasadnione już wówczas, gdy istnieją uzasadnione podstawy do stwierdzenia możliwości prześladowania. "Możliwość" oznacza, że prześladowanie może mieć miejsce, chociaż nie jest pewne lub prawdopodobne, a wymóg stwierdzenia "uzasadnionych podstaw" wskazuje na potrzebę ustalenia obiektywnych i realnych przesłanek ryzyka prześladowania. Na realność zagrożenia wskazuje sytuacja w kraju pochodzenia osoby ubiegającej się o status uchodźcy, a także jej dotychczasowe doświadczenia.